Anke vs Bram: 478 tegen 156

Hallo hallo,
Daar zijn we voor de laatste keer. We zitten nu op het vliegveld te wachten op onze vlucht terug, omdat het maandje er helaas opzit. We kijken terug op een zeer zeer geslaagde vakantie. Cultuur, natuur, lekker eten, veel zon en een relaxte sfeer in mooie landen met vriendelijke mensen. Maar, waar waren we?

Op Caye Caulker hebben we eigenlijk verder alleen maar gerelaxed. We waren eigenlijk te lui om veel te doen. Alles op Caye Caulker was ook ‘easy going’ en dat merk je echt aan alles. Aan de snelheid van de bediening, aan de manier waarop men praat, aan de manier waarop men loopt.

We hebben nog een dag gedoken, maar wat we zagen was niet bijzonder spectaculair. Het was vooral uitkijken voor een zwitsers stelletje die net hun duikbrevet hadden gehaald. En dat kon je merken ook. Ze waren echt ‘all over the place’; ze stuiterden door het water. Voor, achter, onder, boven, dan weer tegen ons aanzwemmend. Heel prettig...NOT! Door dat drukke gedoe waren ze ook al heel snel door hun lucht heen, en konden we dus helaas met zijn allen naar boven. Handig... Op de terugweg nog gepraat met onze zeer easygoing gangster-looking duikinstructeurs over de criminaliteit op het eiland; dat is vooral drugsgerelateerd (er zijn nog wel wat verslaafden) of het moeten lokale bikkels zijn die vechten om de toeristendames (die er in grote getalen ook voor open staan: once you go black.....?!). De laatste moord die gepleegd was op het eiland was 10-20 jaar geleden.

De woorden klopte op dat moment. Echter, 3 uur later is er daadwerkelijk een moord gepleegd, toen wij op het eiland waren. Een vrouw van 50 is meerdere malen in haar keel gestoken en vermoord doordat ze was doodgebloed. Ze was overvallen in haar huis tussen 5 en 6 in de namiddag. Heel bizar. Toen we om zeven uur gingen eten ‘was het al wel wat druk rondom het kleine politiebureautje’. Toen Bram de dag erop bij de kapper zat hoorde hij het hele verhaal. Echt te bizar! Men had in ieder geval al twee ‘usual suspects’ in bewaring, maar of die het gedaan hadden? We hebben het tot op vandaag gevolgd, maar weinig voortgang gezien. De bewoners van het eiland waren in ieder geval totaal niet te spreken over de politie op het eiland; die zouden al jaren een wanprestatie leveren.

We hebben omdat we te lui waren en geen zin hadden om lopend het eiland te verkennen nog een golfkarretje gehuurd, maar dat was verder niet echt bijzonder. En dat was eigenlijk ons avontuur wel op Caye Caulker; we hebben er dus heel heel weinig gedaan! Maar....we hadden nog wat spectaculairs op het programma staan: de jungletocht! Hiervoor moesten we eerst naar Belmopan, de meest saaie (en kleinste) hoofdstad ooit. We kwamen er op zondag om 4 uur aan, maar er was echt geen drol te doen. Je moest zoeken naar een restaurantje, helemaal naar eentje die open was.

De dag erna zou namelijk onze jungletocht beginnen. We wisten niet precies wat we konden verwachten, maar we wisten dat het redelijk primitief zou zijn. Zelf je eten vangen/zoeken? Zelf je hangmat maken? In onze Lonely Planet stond namelijk een lang verhaal over een gids genaamd Marcos Cucul. Hij zou jungle-expedities leiden en jarenlange ervaring hebben; hij had onder andere de SAS (Engelse Special Forces) en nog veel meer militairen getraind. Marcos is zelf geboren in een klein mayadorpje dus helemaal op de jungle aangewezen vanaf jongs af aan. Ervaren; ja dus. En nu leidde hij af en toe groepen toeristen die ook de jungle echt wilde ervaren.

In de ochtend werden we bij het busstation in een zeer afgedankte jeep opgepikt, ook nog vol met kids die eerst bij school afgezet moesten worden. Oke. Even nog wat supplies halen voor onze tocht, en we gingen. Onderweg pikte we ook nog een overenthousiaste Amerikaan op (een pleonasme?), genaamd Micheal. Hij leerde voor jungle-guide en was ‘in de leer’ bij Marcos.

Een anderhalfuur later over zeer slechte wegen stonden we voor een redelijk riviertje en werden we gedropt: vanaf hier zou het echte avontuur beginnen. Dus we begonnen meteen met een nat pak tot net onder onze heupen (bij Anke iets hoger...). Een goed begin is het halve werk! Daarna mochten we meteen weer door de dikke blubber, zodat onze toen nog schone kleding na 5 minuten al totaal ranzig waren. Eerst een uur lopen (met ongeveer 8 liter water in je backpack erbij!) met daarbij onderweg uitleg over de belangijkste planten in de buurt (bv “firewood”, wat overal te vinden is en ontzettend giftig is; er al één keer te dicht bij in de buurt komen is een reactie heftiger dan dat van de brandnetel, die 10 dagen blijft) en toen kwamen we bij de échte jungle. En toen begon de pret! Machete, oftewel een groot kapmes, erbij, en gaan. Nog eerst twee keer een riviertje door (tot ongeveer nekhoogte) en toen waren we op de plek wat ons kamp zou moeten worden: een stuk dichte jungle. Eerst de machete flink het werk laten doen. Daarna begonnen we aan een soort van afdak waaronder het vuur gemaakt werd; een grote tak tussen twee bomen, waar hele grote palmbladeren tegenaan werden gelegd. Natuurlijk gebruik je daarvoor geen touw, nee, de schors van een berkenboom is zo stevig dat je dat als touw kunt gebruiken. Dus.

Een uur later stond het afdakje en was er een vuur gemaakt en konden we lunchen. We hoefden (nog) niet ons eigen eten te vangen, maar we kregen wat crackers met salsa en bruine bonen. Laten we het erop houden dat het ‘binnen te houden’ was. Toen de hangmatten ophangen die meegenomen waren; een soort van grote plastic zak met ingebouwd muskietennet en daaroverheen gespannen ook nog een plastic zeil om de regen buiten te houden. Dat muskietennet was ook echt nodig, netzoals onze DEET. De hoeveelheid muggen was echt niet niet niet normaal! Je bent daar echt de godganse dag vooral bezig om al het ongedierte van je af te houden. Zonder die beesten zou het echt twee keer zo leuk zijn.

Veel meer hebben we die dag eigenlijk niet gedaan, anders dan de gevaren van de jungle aanhoren, zoals de slangen die hier veel aanwezig waren en flink giftig zouden zijn. Dus. Marcos had in ieder geval de hele tijd een geweer bij zich ; dat was naast de veiligheid ook om eventueel te jagen. Dat ging hij ook doen toen wij probeerden te gaan slapen. En dan met de nadruk op het woord proberen. Want de hangmat is echt niet veel meer dan een plastic zak en daardoor heel heel warm, wat het buiten ook was. Comfortabel is de hangmat ook niet, omdat je zo ongeveer maar in één positie kunt slapen en dat is op je rug (terwijl Bram alleen kan slapen op zijn buik, maar oke...). En worst of all; de muggen kunnen dóór de hangmat steken op de plekken waar je kleding/huid de hangmat raakt. Handig!

Maar dat was nog niet het ergste van de eerste nacht, nee lieve kijkbuiskindertjes, het begon te regenen. Op zich zou dat geen probleem moeten zijn, ware het niet dat het dekzeil van Bram, dat boven de hangmat was gespannen, helaas niet helemaal waterdicht was. Of beter gezegd; helemaal niet. Dus was het om elf uur in de onderbroek naar buiten de regen in, Marcos wakker makker maken en vragen voor wat hulp. Die kwam er gelukkig en na het wat verstellen van de draden waarmee de hangmat en het zeiltje vastzatten was het ergste leed geleden. Maar ik kan je vertellen; van natte kleding krijg je het best koud als ook wat straaltjes water langs je lichaam lopen. Na wat proberen op te drogen naast het vuur heeft Bram geprobeerd wat verder te slapen; het is die nacht wellicht in totaal een uurtje gelukt....

De tweede dag zijn we na het ontbijt (zoete rijst) naar een ander kamp gegaan waar 4 Engelsen in training waren voor ‘adventure guide’. Ze zouden in totaal 30 (!!!) dagen verspreid over verschillende perioden in de jungle moeten zitten om alle elementen van het overleven aldaar te leren. Toen wij ze tegenkwamen zaten ze er 6 dagen en dat was te zien en te ruiken. Maar oke, wij roken na iets meer dan een dag ook niet al te fris. Op het programma van de dag stond; het maken van vallen. Vallen om vogels te vangen wel te verstaan. Er leven in de jungle van Belize verschillende soorten vogels, waaronder ook kalkoenen. En die schijnen best lekker te zijn! Hoe maakt met een val? Men stript een buigzaam boompje van al haar zijtakken, bindt een touwtje met daaraan iets lekkers (slakjes uit de rivier, danwel een kleurrijk besje) eraan vast en aan tevens een soort van strop. Het aas zet je onder een andere tak op de grond vast (zie ook de foto op Picasa!) en als de vogel dan pikt, zwiept de boom terug en zit als het goed is de strop om zijn nek. Voila! Ondanks dat we met zijn allen 20 vallen gezet hebben, is er helaas niets gevangen.... Een van onze vallen is volgens Marcos nog het dichtst in de buurt gekomen, maar helaas.

In de middag hebben we een goed, stevig en vooral ‘waterdicht’ afdak gemaakt van palmbladeren om te zorgen dat Bram droog zou kunnen slapen. Palmbladeren genoeg! En het hart van een palmboom scheen ook nog eens goed te eten te zijn; een beetje de textuur van kip, maar het smaakt naar niets. Het heeft dan weer wel zeer veel proteíne in zich. Weer wat geleerd. Netzoals dat je echt superheerlijke thee kunt maken van een soort van liaan (je weet wel, waar Tarzan aan slingert) en je uit weer een andere liaan fantastisch kunt drinken. Zo leer je iedere dag weer wat. Even een quick dip in de rivier om te wassen (waarbij er door kleine visjes aan je werd geknaagd!) en we konden weer een poging wagen om te gaan slapen. Twee dagen gehad, nog twee te gaan.....

De derde dag hebben we een lange wandeltocht gemaakt in de omgeving van ons kamp door de dichte jungle. Machete mee, gun mee, DEET mee en vooral ook veel water mee (welke met een waterfilter uit de rivier was gehaald). En die gun die is toch altijd fijn als je op een pad ineens duidelijk sporen van een jaguar ziet. Maar die slapen vooral overdag dus we zouden niet veel te vrezen hebben. Wel van de muggen, maarja, dat heb je dus altijd.... Onderweg kwamen we verschillende vogels tegen en ook een troep ‘spider monkeys’ (de nederlandse apennaam weten we zo even niet). Ze waren niet blij met ons en probeerden op verschillende manieren ons weg te jagen. Zo werd er vanalles en nogwat uit de bomen gegooid en werd zelfs geprobeerd ons te raken met hun plas. Haha! Het leverde in ieder geval een aantal aardige foto’s op.

In de middag zijn we met de leden van het andere kamp wezen vissen. Zelf je hengel maken, aas zoeken (voornamelijk slakken, danwel de eerste gevangen kleine visjes) en gaan met die banaan. Na een uur was de vangst nog mager; een paar hele kleine visjes zou onze maag niet vullen. Maar op een gegeven moment hadden zowel Micheal als Anke geluk. Anke had een klein meervalletje gevangen, en later op een andere plek nog wat kleintjes! Zo hadden we een *kuch* feestmaal *kuch* die avond, wat mede te danken was aan de pindasaus die Bram als chefkok uitleerde aan Marcos en Michael.

Na een nacht met redelijk wat slaap met regen (waarbij we wel droog zijn gebleven!) zijn we de laatste dag weer op pad gegaan, dit maal om de omliggende grotten te ontdekken. Dat was echt spectaculair! Eerst moesten we natuurlijk weer even flink nat worden doordat we door de rivier moesten om er te komen, maar het resultaat was magnefiek. Een hele hele grote grot vol met vleermuizen en een helder (en heerlijk koel!) riviertje. Ander bijkomend voordeel: bijna geen muggen. Hadden we niet in die grot het kamp kunnen opslaan ofzo...? :-)

Eenmaal terug was het tijd om het kamp deels af te breken, de spullen bij elkaar te zoeken en te voet de terugreis te beginnen. Maar niet voordat Marco ons de slang van 2 meter liet zien die hij die nacht op 15 meter van ons kamp had gedood. De terugreis was wederom vol met modder, water en vol in de zon. Eenmaal bij de rivier terug konden we ons daar in proberen te wassen. Een verademing na vier dagen zweet en viezigheid (en muggen, hadden we dat al verteld?!). Maar schoon wordt je er niet echt, maar hier moesten we het even mee doen omdat we meteen op doorreis zouden gaan naar Mexico.

Uiteindelijk is de jungletocht ons zowel mee- en tegengevallen. Tegengevallen vanwege de inmense hitte en zweterij maar vooral ook de muggen. Wat een ontzettende pokkebeesten. Jullie vroegen je wellicht af waar de titel van dit verhaal voor zou staan, nou dat is de score van de muggenbulten. Anke zat echt he-le-maal onder. Maar het is voor een vrouw bij het naar het toiletgaan nou eenmaal wat lastiger om de huid te bedekken dan voor een man. Meegevallen omdat onze gids Marcos echt een kanjer was. Hij wist echt zo ONTZETTEND veel over de jungle en kende zoveel tips en trucs, niet normaal. Compleet op zijn gemakt, zeer relaxed en heel berekenend en oplettend. De schoonheid van de jungle was ook echt geweldig en de ervaringen zelf, samen met de dingen die we geleerd hebben, lieten ons zien wat je uit de jungle kunt halen en hoe je kan overleven. Maar ook hoorden we de verhalen uit de praktijk van Marcos hoe dit nu allemaal verpest wordt.

Maar na vier dagen in de jungle hadden we behoefte aan wat meer luxe en wilde we een poging wagen om in één keer in Playa del Carmen in Mexico te komen. En dat was nog best een reis. We begonnen om half drie in de middag in een chickenbus (inclusief keihard Micheal Jackson over de speaker) en om half vijf ’s nachts kwamen we na 11 uur in de bus, 3 uur wachttijd en vele keren overstappen toch aan in Playa del Carmen. Hiep hoi! Daar zijn we als een roos in slaap gevallen in een heerlijk hotel....met zwembad. Maar niet nadat we natuurlijk eerst een welverdiende warme douche hadden gehad......

Playa del Carmen is een grote toeristische Mexicaanse badplaats waar eigenlijk vooral
Amerikanen komen. Er zijn veel toeristische voorzieningen zoals duikshops, restaurantjes , hordes souvenirsmeuk en rond de 100 tattooshops (haalt iedereen op vakantie een tattoo ofzo?!), maar zeer belangrijk natuurlijk ook; het strand om te zien en gezien te worden. We hebben niet veel meer gedaan anders dan wat over de “Fifth Avenue” te lopen en wat inkopen te doen en vooral nog wat gerelaxed aan het zwembad om bij te komen van de jungletocht. In de avond nog gegeten in één van de beste restaurants van de stad. De reuzegarnalen met bacon waren het beste wat we de hele maand gegeten hadden. Helaas waren de porties zo (Amerikaans?) groot en kwamen de gerechten zo snel na elkaar dat er geen ruimte was voor de (wederom supergrote) chocoladecake.....damnit....

Dat was het wel zo’n beetje voor deze reis. We hopen dat jullie een beetje een beeld gekregen hebben van onze belevenissen, ondersteund door de foto’s. Wij hebben ons in ieder geval helemaal prima vermaakt. Wellicht zou het programma iets anders zijn als het over zouden moeten doen, maar verder was het helemaal top! Nu gaan we zo weer vliegen richting het koele Nederland, om maandag meteen weer te mogen werken!! Hiep hoi!

Groeten,
Anke en Bram