Viva Mexico! Viva Guatemala!

Hallo!
Zoals onze trouwe ‘fans’ (kuch) gewend zijn, hier weer een berichtje van Anke en Bram, dit maal vanuit Mexico, Guatemala en Belize. Deze keer ook met wat foto’s. Voor diegenen die niet verder willen lezen, maar alleen de foto’s willen zien, deze zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.nl/bramkampschreur/MexicoGuatemalaBelizeVakantie2009#

We zijn nu na iets meer dan een week reizen in Guatemala aangekomen. Maar....even bij het begin beginnen....Een prima vlucht gehad, nadat we rond een uur of 1 in Nederland vertrokken. We zaten gezellig in een vliegtuig vol met mensen uit Olanda die voor 99% niet veel meer van Mexico zouden zien dan hun resort in Cancun. 11 uur verder, lokale tijd half 6, landden we in Cancun. Tijd in Nederland op dat moment: 23:30 uur. Anderhalf uur met de bus later en vele, vele, vele grote resorts later (Oh, en nog een BIG ASS vlag van 10 bij 20 meter) worden we gedropt in het ‘echte’ Cancun. Oftewel: daar waar de Mexicanen wonen. We hebben gekozen voor een klein hotel genaamd “Colonial”, waar we de ‘influenza discount’ krijgen. Even goed onthouden die te gebruiken bij alle volgende hotels danwel hostels die we gaan bezoeken. Na eerst buskaarten gekocht te hebben voor de vroege ochtend erop zijn we op een pleintje beland waar de lokale mexicanen genoten van muziek, kleine race-auto’s en eten. We waren ook echt de enige toeristen tussen circa vijf- tot zeshonderd mensen. En dat in Cancun, dé toeristenplek van Mexico.

De tweede dag begon vroeg, namelijk rond half 6. We wilde namelijk op tijd in Chichen Itza zijn, onze eerste Maya-ruïnes midden op de weg naar onze volgende bestemming; Merida. De tweede klasse bus was he-le-maal prima. Snel was hij echter niet. Dat kwam enerzijds door alle mensen die onderweg nog opgepikt werden en anderzijds doordat Mexico op één weg, namelijk die richting Merida, meer drempels heeft dan de hele Randstad. Niet normaal.

De naam Chichen Itza betekent “Mond van de put van Itzaes”, en is vooral bekend vanwege de 25 meter hoge “El Castillo”, een tempel die eigenlijk een hele grote (en ingewikkelde) kalender is. De oude stad (lees: nu ruïnes) huisde lang geleden meer dan 40.000 maya’s. In de cenote, oftewel de heilige put, werden in het verleden maya-rituelen gehouden. Maagden werden met juwelen en al in het water geworpen (een val van 35 meter) en de ouderen en zieken moesten hier hun ‘eternal swim’ houden. De gebouwen, althans dat wat er nog van over was, waren geweldig om te zien. Je kan je goed de grandeur voorstellen van hoe het in het verleden geweest is. Het moet echt overweldigend zijn geweest om vroeger op zo’n tempel te hebben gestaan en al de mensen om je heen te zien. Nu zagen we ook veel mensen om ons heen, want iets meer dan een uur nadat wij er waren braakten alle bussen de ladingen (voornamelijk Amerikaanse) toeristen uit en werd Chichen Itza overspoeld met volk.

Een busreisje later in Merida aangekomen meteen richting een hostel gegaan en de “influenza discount” gebruikt (werkte maar half). We hadden nu in ieder geval een zwembad voor de eerste dagen. Het is hier namelijk circa 37 graden inclusief een hoge luchtvochtigheid. En die luchtvochtigheid vond het nodig om allemaal in één keer naar beneden te komen, toen we die avond op de plaza (het centrale plein van de stad, inclusief gemeentehuis en kathedraal) waren. Nee niet zomaar een buitje, maar echt een hele hele hele flinke bui. Op veel plaatsen stond echt 20 centimeter water.

De volgende dag hebben we Merida verkend. Op zich een redelijke stad, maar heel veel bezienswaardigheden, anders dan de plaza natuurlijk met kathedraal en een grote lokale markt, was er niet heel erg veel te zien. Dan ook maar wat pool-time krijgen en cervezas drinken. ’s Avonds werd de plaza voor een deel autovrij gemaakt, omdat er live-muziek werd gespeeld en gedanst. We daagden elkaar uit om, zonder dat er nog iemand op de dansvloer (de straat) stond, zelf te beginnen met een salsa. Maar dat durfden we toch niet aan. We waren getuige van een dansdemonstratie van folkloristische yucatan-muziek. Erg leuk om te zien. Erg warm voor de dansers. Maar erg leuk voor wat foto’s.

Dindag hadden we een tour geboekt om de cenotes van Cuzuma te bekijken, oftewel de onderwatergrotten, om het in het Nederlands uit te drukken. Een bumpy ride met wederom veel drempels (en een paar not-so-high-highlights onderweg) verder kwamen we aan bij het dorpje Cuzuma. Daar wachten een heel stel mannen met paarden én wat treinkarretjes op ons. Want lopen doen toeristen blijkbaar niet, nee, we werden met een paardekarretje, op een treinspoor, voortgetrokken naar onze locatie. Deze eerste locatie, de eerste cenote welke eigenlijk in the middle of nowhere lag, mochten we via een leuk houten trapje naar beneden de ‘grot’ in. Beneden aangekomen wacht een groot gat met super helder blauw water op je. We hebben er heerlijk gezwommen! De tweede cenote, na wederom een paarden-tram-rit, wat de mooiste cenote. Deze cenote was zo mooi, omdat via twee gaten de zon heel erg mooi de grot en het water inscheen. Daarnaast waren er verschillende kleuren blauw waar te nemen, ook omdat de cenote niet overal even diep was. We hebben wederom heerlijk gezwommen en onze ogen uit gekeken.

Na een bone-shaking-ride met de paardentram terug en een warm autoritje werden we bij een oude hacienda gedropt. Met de nadruk op oud. Helaas vergane glorie, want nadat de Spaanse eigenaar een aantal honderdjaar geleden was verdwenen is de hacienda helaas nooit opgeknapt. Geweldige balustrades, een mooie tuin, een zwembad....alleen allemaal redelijk verwilderd en uitgewoond. Zo smaakte het veel te dure eten ook. Uitgewoond.

’s Avonds weer naar de Plaza. Waarom? Het was feest, aangezien het (de dag erna?) onafhankelijkheidsdag van Mexico zou zijn. Er was dan ook heel heel veel volk op straat, net zoals heel heel veel politie. Waarschijnljk is er vorig jaar met onafhankelijkheidsdag een aanslag gepleegd. Althans, dat dachten we toen we op de TV beelden van de viering van vorig jaar zagen. Of dat in Merida was, weten we niet. Dat er veel politie was weten we wel. Met dikke guns en hele gave auto’s overigens: grote Chryslers.

Een rondje over de plaza leerde ons het gezicht van waarschijnlijk ‘El Mayor’ kennen, die een hardloopwedstrijd (bij in de avond ook nog 30+ graden celsius!) weg deed schieten. Helaas waren alle mooie plekken met uitzicht bezet, maar hebben we heerlijk op een terrasje gezeten. De mannen zijn klein en hebben voor het overgrote deel een grote ‘indianen’-neus, de vrouwen zijn vooral ‘in elkaar gedeukt’. Oftewel klein en best breed. En dan vooral vanaf de trouwleeftijd (ra ra..). De enige vrouw die naar Bram lachte had geblondeerd haar en MOET een prostituee geweest zijn, dat kan niet anders volgens ons. Nee, we hebben geen foto’s. Ook een bus met schoonheidsmissen die langskwam was erg leuk om te kijken, vond Bram en met hem vele jonge Meridiaanse jongens. Helaas van de vele make-up op hun gezicht, maar de officials met wie ze feest gingen vieren vonden dat vast niet erg.

Wij dachten dat aangezien onafhankelijkheidsdag de 16e was, oftewel na middernacht, de ceremoniele bezigheden pas ook echt om middernacht (of net daarvoor) zouden beginnen. Dus zouden we om 23:15 nog wel tijd genoeg hebben. Niet dus. Toen begon het feest al, en voordat we de rekening konden betalen was het grote moment, het luiden van de bel van de stad, al gedaan. Ook het vuurwerk werd al aangestoken, begeleidt met de 300ste keer “Viva Mexico, Viva Yucatan”. Omdat het zo druk was konden we niet heel erg aan de voorkant komen (je kon over de koppen lopen). Maar leuk om te zien was het wel.

Aangezien het laat werd en we geen zin hadden om daarna vroeg een bus te pakken in de hitte hadden we een relax-dagje ingelast. Die avond gingen we om tien uur pas met de nachtbus verder, richting Palenque. Een erg prettige reis. Wat wel raar was, was dat Bram volgens hem is onder geplast. Letterlijk! Toen hij wegliep van het toilet kon een man, die blijkbaar heel lang in een bus zijn plas aan het ophouden was geweest, het nét niet meer redden tot aan het toilet en liet een klein drupje lopen net voordat hij de laatste meter tot het toilet kon afleggen. Midden op het been van Bram. Lekker......

We waren nog voor openingstijd bij de ruines ’s ochtends. Alle mannekes en dames die de souvenirshops bedienden waren nog aan het opbouwen. We waren ook echt als nummer 3 en 4 binnen, na een ander Nederlands stel, grr. En ondanks dat het in Palenque iets koeler was, zorgde de luchtvochtigheid, die op zijn beurt weer een stuk hoger was, nog steeds voor een bezweet shirt binnen 10 minuten. Palenque ligt deels ook in de jungle. Het schijnt dat pas 10% van alle ruïnes ontdekt danwel uitgegraven is. Je ziet als je er rondloopt ook voortdurend mensen bezig met danwel restaureren danwel opgraven. Palenque kan je niet vergelijken met Chichen Itza. Dit is weer compleet anders. Was Chichen Itza gebouwd op een vlakte, Palenque zat zoals gezegd middenin de jungle en ook in en heuvelachtig landschap. De muggen waren zoals vanzelfsprekend hier ook wat nadrukkelijker aanwezig. Het mooie van Palenque is dat je de ruines voor het grootste gedeelte ook op mag en je daardoor ook wat meer van de bouwstijl kunt zien. Tel daar ook nog een opkomende zon bij op (mooi licht!) en het feest om wat leuke foto’s te maken is compleet. Hadden we al gezegd dat we zéér te spreken zijn over onze nieuwe lens, die we net voor de vakantie hebben aangeschaft? Nee? We zijn zéér te spreken over onze nieuwe lens voor de digitale camera.

Na de ruines door naar San Cristobal de Las Casas. Het klimaat in San Cristobal de Las Casas was gelukkig anders dan die in Palenque danwel Merida. Toen we uit de bus kwamen zetten merkten we een fris windje. Heerlijk! Na een kilometer gelopen te hebben inclusief flinke bepakking was er niemand at the desk bij het hostel of our choice, en kwam ook niet opdagen binnen 2 minuten. Dan niet! We zijn verder gelopen naar een hostel waarvan we een flyer in de hand kregen gedrukt toen we op het busstation aankwamen: Hostal Planet. Niet alleen de naam was redelijk hippy achtig, ook de mensen die er al zaten en de aankleding waren behoorlijk hippy-style. Leuk, onze favoriete medereizigers waren er ook weer; Israëliers.

SCDLC is een leuk dorpje, want er waren vollop leuke restaurantjes en barretjes en ook een heuse winkelstraat. We waren neergedaald bij een wijnbar met de toepasselijke naam “Bacchus”. Een zeer schone Mexicaanse (en haar broer, volgens Anke) schonken heerlijke wijn en dito hapjes die erbij geserveerd werden. Maar twee wijntjes is veel voor Anke en dus was ze daarna ook meteen tipsy.

De dag erna hebben we een scootertje gehuurd om wat van de omgeving te ontdekken. De scooter was prima, maar de weg niet echt. Wederom VEEL hoge drempels en erg veel hobbels in de weg. Plus daarnaast nog de hele weg wegwerkzaamheden. Maar, we hebben het overleefd en kwamen in één stuk aan in het dorpje San Juan Chamula. Chamula is, samen met het dorpje Zincantan dat we erna bezochten, home van de Tzoltec-mensen (een Mayavolk). Deze mensen zijn erg op zichzelf. De Lonely Planet gaf heel duidelijk aan om in géén geval foto’s te maken in de kerk maar ook neit van rituelen die in het stadje uitgevoerd werden..

Wij hebben voornamelijk het marktplein bezocht, waar de kerk ook aan lag. Een leuk en kleurrijk marktje met mensen in traditionele klededracht; kleurrijke gewaden voor de vrouwen, soms met een soort van schapenjas danwel rok. De mannen een cowboy-hoed en wit schapenvest. Heel mooi om te zien, maar lastig om te fotograferen, omdat echt niemand op de foto wil als je het vraagt (danwel meteen 20 pesos, oftewel een euro, wil hebben). Misschien moeten we het dan ook niet vragen, maar we hebben geen zin om ruzie te krijgen. Na een officieel toegangsbewijs voor de kerk te hebben gekocht bij de ‘Officia Turistica’ mochten we de kerk in. En het is echt jammer dat je inderdaad geen foto’s mocht maken, want het was echt geweldig. Een zeer kleurrijke kerk met honderden misschien wel duizenden kaarsjes. Niet alleen op grote tafels en dergelijke, maar ook op de vloer. Alle muren waren bedekt met poppen van heiligen. Overal op de vloer lag een soort van lang gras en zaten mensen te bidden. Indrukwekkend om te zien.

De lunch van deze middag moet nog wel even specifiek genoemd worden: een hele kip vor 100 pesos. Die is Anke nog wel twee dagen bijgebleven. Ondanks dat hij echt goed gebakken was cq leek, zorgde de kip voor een flink zieke Anke die avond en nacht. Meer details zijn op te vragen bij haar, maar worden hier niet neergezet om het smakelijk te houden. Bram mocht zelf het dorp in om wat te eten te halen gezien de zieke Anke en het hondeweer buiten (regen). De meegebrachte pizza & Sol con lemon smaakte heerlijk. Anke hoefde, begrijpelijk, niets....

We zitten nu alweer in Guatemala aan Lago de Atitlan bij het stadje Panajachel. Vandaag zijn we nog naar de ‘grootste markt van Guatemala’ geweest in een dorpje met de mooie naam Chichicastenago. De markt was inderdaad groot en erg interessant. Heel veel interessante mensen. Gewoon een plek om lekker te gaan zitten en het ‘echte’ Guatemaleese leven voorbij te zien komen.... Even lekker onthaasten, want zo snel gaat alles hier niet. We zijn ook nog een Nederlandse meid tegengekomen die er vrijwilligerswerk doet in een fairtrade winkeltje en daar lokale bevolking leert weven en leert verkopen aan toeristen in de vorm van rollenspellen. Best grappig, maar om nou 4 maanden alleen maar met weefproducten bezig te zijn....

Op het programma staat nog Antigua, dan Tikal en dan richting Belize om te relaxen en tot slot de jungle tocht. Wij vermaken ons wel! Tot de volgende knoop!

Anke en Bram

PS. Het is uiteraard weer een lang verhaal, maar dit is een samenvatting van ons persoonlijke twee keer zo lange reisdagboek. Dus wees blij:-)